Gece.Zaman ihtilali.Kurşun geçirmez yüreklerimiz.Yani uzatmalı yasakların konakladığı o mağrur suskunluk.Kuşatmalardan artakalmış yaralı insanlığına kefil yürek.Şimdi gecenin uzun söylevinde yaşanan dilsiz şiirlerin yitik kafiyelerine ayak uydurmaya çalışıyor.Yetim kalmış çarpıntılarına yaralarını sararak.Geveze dilsizliğin ikilemini yaşayan kafiyelerin küçük, ürkek adımlarına.Sessizliklerinde dingin bir barışıklığın büyüsü.Hangi büyülerle onarmaktayız kendimizi, bir parça daha yaşamak için.
(Kıyılarımızda suskunluk.- Ellerimizin bizle birleştiği yerde- biz lisanı bilinmeyen rehin bırakılmış bir coğrafya atlası.)
Ve uzun kalemlerin gölgeleri dolaşıyor yaralı duyarlık larımızın üzerinde.
Biz gündüz sürgünleri!
Yazmakla tamamladık mı kendimizi?
Yazmakla tanımladık mı?
Kalemlerimizin uçları yine de nar çiçeği.
(Murathan Mungan- Metinler Kitabı sayfa 74)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder