Ruhunuzu yüzünüze giyebilecek kadar cesur musunuz? (11)

"Şimdi buradayım
biraz önce yoktum"

Unutmak , unutulmak...

Unutmak zihnin sepya rengi midir ?Zaman içinde sararıp solan anılara ne olur ? Unutmak ,bazen “vedalaşma”, geçmişin duygu yüklerinden kurtuluşu, bazen de müzmin bir acı…

*************

"Beni hatırlayınız” diye yazmıştı Mustafa Kemal Atatürk Büyük Söylevinin en altına,
sanki o büyük vizyonuyla yıllar sonrasını görür gibi, ama sonra vazgeçmiş ve çok
daha özgeci bir biçimde “Ne mutlu Türküm diyene” diyerek bitirmişti. Ölüme karşı
umutsuzca bir direniştir aslında unutulmama çabası. Ve yeryüzünde sizi tanıyan son
insanın ömrüyle sona erer hatırlanmanız da...
Ya birini unutmamak ya da unutturmamak çabası... Örneğin ülkemizde “Sil Baştan”
adıyla oynayan film “Eternal Sunshine of the Spotless Mind” tam da unutabilmek için
kurtulmak istenlenlerin zihinden ayıklanması üzerine kuruludur. Oysa filmde bunun
yapılamadığına tanık oluruz. Filmin başkahramanı kendisini belleğinden sildiren
sevgilisini unutmak girişimiyle yola çıkarsa da, tam olarak Ekrem Güyer’in eşi
Müzehher Hanım’a duyduğu aşkı ölümsüzleştirdiği nihavend şarkıda olduğu gibi bir
şey gerçekleşir.

Unutturamaz seni hiçbir şey, unutulsam da ben
Her yerde sen, her şeyde sen, bilmem ki nasıl söylesem
Bir sisli hazan kesilir, ruhum eğer görmesem
Neşemde sen, hüznümde sen, bilmem ki nasıl söylesem.

Ekrem Bey kendisinin hatırlanma umudunu bir kenara bırakıp, eşinin
unutulmamasına odaklamıştır tüm duygusal varlığını. Bu şiirin ve beraberliklerinin
üzerinden sadece 10 yıl sonra maalesef Ekrem Bey mide kanamasından vefat eder.
Bu kez, 44 yıl daha eşinin anılarıyla yaşamını sürdürmeye yükümlü kılınan Müzehher
Hanım karşılık verir sevgilisine; hissettiklerini söze döker ve biz onu karcığar
makamında bir Şekip Ayhan Özışık bestesiyle duyarız:

Unutmadım seni ben, her zaman kalbimdesin
Aylar, yıllar geçti, söyle sen nerdesin
Anlaşıldı sen geri dönülmeyen yerdesin, sen geri dönmeyeceksin
Unutmadım, unutamadım seni ben, her zaman kalbimdesin.


Babaannemin henüz sağ olduğu o yıllarda onun resimleri arasında dedemin 1927
veya 1928 de babanneme gönderdiği bir resminin arkasında bir önceki yazıda
anlattığım notları bulmuş ve çok etkilenmiştim. Dedem bu satırları babaanneme
hitaben yazdığında, bir yıllık bir nişanlılık döneminin ardından henüz evlenmişlerdi.
Ahmet Esat Bey babasını çok genç yaşta kaybetmiş ve amcası tarafından
üniversitede okumak için İstanbul Robert Koleje gönderilmiş; iki yıl kadar orada
kalmış, ama okulunu tamamlayamadan geriye dönmüştü. Babaannemle
tanışmalarının gerçek öyküsünü, bu mektubun İstanbul'a gidişinden ne kadar sonra
ve nereden yazıldığını, mektupla ilgili duygularını babaannemden ne yazık ki
öğrenemedim. Bunları konuşabilecek durumda olduğu dönemlerde birkaç şey
anlattığını, bir kez de resme bakıp iç çekmiş olduğunu anımsıyorum yalnızca. Bir tek
kelime etmemişti yazılanlarla ilgili olarak.
“Beni tanımadığı hiç olmadı neyse ki; ama, en büyük korkum, bir gün bana bakıp,
beni de yabancı biri zannederek konuşacak olması” diye yazmıştım. Onun tarafından
tanınmamak çok zor gelecekti bana; ama maalesef ilerleyen yıllar ve hastalığı ben de
dahil, çevresindeki herkesi unutmasına neden oldu. Şimdi de o zamanki gibi bir türlü
tıbbi adını söyleme gücünü kendimde bulamadığım hastalığı beynini, tıpkı ellerini
buruşturan yaşlılığı gibi, buruşturdu. Benim yazdığım o yazıyı göremedi ve yaklaşık
ondan iki yıl sonra babaannemi kaybettik. Doğrusu, ben babaannemi daha sağken
kaybettiğimi hissetmiştim. Beni tanımadığı ve iletişim kuramadığımız dönemde sanki
yok oluvermişti gözlerimin önünde. Onu kaybettikten neredeyse altı ay sonra bir gece
onu rüyamda sağ ve bizlerle şakalaşırken gördüğümdeyse sanki geri gelmişti; ya da
benim yasım tamamlanmıştı. Hepimizi unutsa da, ona bu dünyada misafirmiş gibi
davranmayı reddettiğimiz ölçüde, yaşadığı onca acıya karşın, hala kendisine yazılan
o aşk mektubunun muhatabı olmanın vakur bilinci içinde, sabırla ve gayretle
aramızda kalarak başı dik, dimdik ayakta
durmasını sürdürdü.
Sonraları dedemin arkasına yazdığı resimden yola çıkarak,babaannemden ve dedemden kalan eski fotoğraflara baktığımda hep aynı şekilde , bütün resimlerin "unutulmamak dileğiyle" imzalandığını gördüm.Fotoğraflara baktıkça zihnimde şu sözler nihavend makamında yineleniyor :"Unutturamaz seni hiç kimse,unutulsam da ben"

(Timuçin Oral’ın “Unutturamaz seni hiçbirşey,unutulsam da ben” yazısından )"

Ruhunuzu yüzünüze giyebilecek kadar cesur musunuz? (10)